شیراز میزبان یکی از نام‌آوران بی‌نظیر ایران است، خواجه شمس الدین محمد که به حافظ شیرازی مشهور است، از بزرگترین شاعران نغزگوی و گویندگان بزرگ جهان بشمار می آید. او متولد سال 727 هجری قمری است و در سال 792 هجری قمری به دیار باقی شتافت. آرامگاه او تحت عنوان حافظیه، امروزه به یکی از زیباترین و در عین حال، آرامش‌بخش‌ترین جاهای دیدنی شیراز تبدیل شده است. در بخش ایرانگردی امروز قصد داریم سری به این آرامگاه بهشتی بزنیم.
حافظ مردی ادیب بود و استعداد خارق‌‌العاده‌‌اش به او فرصتی برای تامل‌های طولانی مدت می‌داد، تفكراتی که همراه با تخیل‌‌های بسیار هنرمندانه و شاعرانه بود. حدود ۶۵ سال پس از وفات حافظ، مردی به اسم شمس المحمد یغمایی که در آن زمان وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی حاکم فارس بود، بر بلندای مقبره حافظ گنبدی بنا کرد. این بنا در زمان حکومت شاه عباس صفوی مورد مرمت و بازسازی قرار گرفت و همچنین در دوره زندیه بر مقبره حافظ، بارگاهی به سبک بناهای خود آن زمان ساخته شد؛ سازه‌ای با چهار ستون سنگی یکپارچه بلند که از طرف شمال و جنوب باز بود. او در دو سمت بنا، دو اتاق بنا کرد، به گونه‌‌ای که مقبره حافظ در پشت این بنا قرار می‌‌گرفت و در جلوی آن باغ بزرگی وجود داشت.
می‌توان گفت نمای بیرونی گنبد تعبیری از آسمان است که بسیار شبیه به کلاه درویشان ترک ساخته شده است. رنگ‌های استفاده شده در داخل گنبد عبارت است از: آبی فیروزه‌ای، سرخ ارغوانی، سیاه و سفید و قهوه‌ای سوخته. آرامگاه حافظ اکنون علاوه بر او، عرفا و شعرای نامدار دیگری را نیز در خود جای داده است که هریک در نزد مردم از جایگاه خاصی برخوردارند. بد نیست بدانید که خود لسان‌الغیب نیز این مسئله را پیش‌بینی کرده و در باب آن شعری به این مضمون سروده بود:
بر سر تربت ما چون گذری، همت خواه که زیارتگه رندان جهان خواهد بود
