در انتهای دره‌ای در جنوب ایذه، در منطقه‌ای باستانی که در سه کیلومتری جنوب این شهر قرار دارد و در نقطه‌ای كه به شهر مسلط است، طاق بزرگی از سنگ وجود دارد كه در هنگام بارندگی آبشاری از آن سرازیر میشود. این محل، نیایشگاه تاریشا بوده است. در این منطقه چهار نقش برجستهی ایلامی دیده می شود. ایذه در روزگار ایلامیان به آیاپیر(آنزان) مشهور بوده است و در آخرین روزگاران هخامنشی خاستگاه الیمایی ها(بازماندگان ایلامیان) بشمار می‌آمده که هم زمان با دوره‌ی سلوکی-پارت، بسته به شرایط، قلمرو خود را گسترش می‌دادند. این منطقه سپس در دوره‌ی ساسانی به نام ایذه خوانده شد.
نیایشگاه تاریشا یا اشکفت در جنوب ایذه، بزرگترین خط نوشته میخی “عیلام نو” را در خود جا داده و درب‍رگ‍ی‍رن‍ده‌ی چهار نقش برجستهی عی‍لام‍‍ی است که ن‍ی‍‍ای‍ش ”هانی” پادشاه م‍ح‍ل‍‍ی آیاپیر ب‍ه‌‌ه‍م‍ر‌اه وزی‍ر و خ‍‍ان‍و‌اده‌‌اش را به ن‍م‍‍ای‍ش گ‍ذ‌اش‍ت‍ه است. اين نشانه‌ها مشخص می‌کند که اشكفت سلمان نيايشگاه «تاريشا» بوده و غار ديگری در كنار اين اشكفت در دوره ايلخانی به مكانی مقدس تبديل شده و رو به روی آن ساخت و سازه های مذهبی شكل گرفته است.
در اینجا غیر از خط نوشته و حکاکی‌هایی که بر روی سنگ‌ها شده است، غار و چشمه‌های معدنی از دل کوه بیرون می جوشد و زیبایی این منطقه را دو چندان می کند. و اما ناگفته نماند که نم بسیار و رشد درخت‌ها و درختچه‌ها در این ناحیه، نقش‌برجسته‌های ایلامی «اشکف سلمان» شهر ایذه را تهدید می‌کند. برای نمونه، در دومین نقش برجسته، از چهارنقش‌برجسته‌ی بزرگ این گستره تاریخی، درست زیر پای «هانی» پادشاه بزرگ ایلامی، درختچه‌ای سبز شده و رو به رشد است.
آیا علاقه دارید تا از این نیایشگاه کهن از نزدیک دیدن کنید؟ اصلا پیش از این اشکفت سلمان را از نزدیک دیده‌اید؟ اگر پاسختان مثبت است، در این تجربه چه احساسی داشتید؟
