عکاس حیات وحش سوئیسی به نام فرانکو بانفی و یک تیم از غواصان، گروهی از وال ها را در خط ساحلی جزیره ی دومنیکا دنبال می کردند تا اینکه این موجودات عظیم به صورت ناگهانی در آب بی حرکت شده و به صورت عمودی در خواب فرو رفتند. این پدیده اولین بار در سال 2008 کشف شد، زمانی که تیمی از زیست شناسان از بریتانیا و ژاپن به صورتی اتفاقی به نهنگ هایی برخورد کردند که دقیقا زیر سطح آب معلق مانده و در محیط اطراف خود کاملا آشکار بودند. تنها زمانی که قایقی به صورت اتفاقی به یکی از این وال ها برخورد کرد، این حیوان از خواب بیدار شد و بدین ترتیب تمام دسته شروع به حرکت کردند.
تا آن زمان باور غالب این بود که هنگام خواب نیمی از مغز وال ها مانند دیگر مخلوقات اقیانوسی هم نوع خود بیدار می ماند تا آنها بتوانند کارهای مهم که احتیاج به فعالیت بدنی دارد را انجام دهند، به عنوان مثال می توان به شنا کردن، رفتن به سطح آب برای تنفس و یا اجتناب کردن از شکارچیان اشاره کرد. این درست مانند خوابیدن با یک چشم باز و همیشه در حالت هشیار و آماده باش بودن است.
اتفاق سال 2008 نشان داد که هنگام خواب هر دو طرف مغز وال ها خاموش می شود. محققان همچنین متوجه شدند که وال ها در طول روز به خواب های کوتاه اما عمیق فرو می روند؛ طول این چرت ها می تواند بین 6 تا 24 دقیقه باشد اما خواب عمیق تنها در 7% زمان اتفاق می افتد. این زمان های کوتاه تنها اوقاتی است که وال ها به خواب فرو می روند و همین موضوع باعث شده که در میان پستانداران کمترین میزان وابستگی به خواب را داشته باشند.
منبع: amusingplanet
