یک زوج ساکن در اوتا (Utah) وقتی برای بازسازی خانه‌ی خود شروع به خاک‌برداری کردند متوجه شدند که اسکلت یک گاو در حیاط پشتی خانه مدفون شده است اما بعد معلوم شد که این اسکلت یک اسب است که آن هم متعلق به ۱۶ هزار سال قبل بوده! چگونه این اسکلت سالم باقی مانده و چرا پیدا شدن آن اهمیت زیادی دارد؟
گونه‌ی اسب در غرب دنیا، نسل پایداری نداشت. اسب‌هایی که در شمال آمریکا از ۵۰ میلیون سال قبل تا ۱۱ هزار سال قبل زندگی می‌کردند منقرض شده‌اند و دلیل انقراض گونه‌های آن دوران هنوز هم مشخص نیست. فسیل‌های چند میلیون ساله کشف شده و همینطور فسیل اجداد گونه‌های امروزی در مناطق مختلفی از آمریکا مثل وایومینگ و آیداهو کشف شده‌اند.
اسبی مدفون شده در زیر دریاچه
ایالت اوتا امروزه خشک و بی‌آب است اما در واقع بیشتر مناطق آن تا ۱۴ هزار سال قبل زیر آب بودند. از ۵۰۰ میلیون سال قبل، دریاچه بونوایل (Bonneville) منطقه اوتا و بخش‌هایی از آیداهو و نوادا را پوشانده بود و عمق آن به ۳۰۰ متر می‌رسید. اما بعدها با تغییرات اقلیمی این دریاچه از بین رفت و فقط دریاچه نمکی بزرگ از آن باقی مانده است.
استخوان‌های اسب ۱۶ هزار ساله در عمق حدود ۲ متری حیاط پشتی این زوج در شهر لحی (Lehi) پیدا شد. بعد از این که استخوانها پیدا شدند چون تصور می‌شد این اسکلت متعلق به یک گاو است، تا چند ماه بدون محافظتی رها شده بودند. استخوان‌هایی که برای دیرینه شناسان مثل گنج هستند در معرض هوا رها شده بودند و بدون داشتن آگاهی لازم جابجا شدند.
به صورت اتفاقی این زوج، استخوانها را به همسایه‌ای که زمین‌شناس است نشان دادند. این زمین‌شناس بعد از مشاهده می‌گوید که این اسکلت متعلق به دوران پلیستوسن بوده و متعلق به یک اسب است. همین صحبت باعث میشود تا بخشی از استخوانها را به موزه باستان‌شناسی منتقل کنند.
ریک هانتر (Rick Hunter) دیرینه شناسی که روی استخوانها مطالعه می‌کند با دیدن این اسکلت گفت آنها به خوبی حفظ شده‌اند که نشان می‌دهد درست بعد از مرگ مدفون شده است. شاید اسب در حال فرار از موجودی شکارچی بوده یا شاید به رودخانه سقوط کرده و در نهایت در زیر دریاچه مدفون شده است. چون که جسد در بستر دریاچه قدیمی مدفون شده بود و محیطی مرطوب و نمکی برای آن فراهم شده تا سالم بماند.
دیرینه‌شناس برای کسب اطلاعات بیشتر به محل کشف استخوانها رفت و با مشاهده دقیق‌تر بازمانده‌ها اعلام کرد این اسب شاید دچار بیماری بوده است چون مچ‌پای آن بزرگتر از گونه‌های مشابه است. این گونه نسبت به اسب‌های امروزی قدی کوتاه‌تر داشته است، شاید به اندازه اسب‌های قد کوتاه امروزی. متاسفانه جمجمه اسب توسط کارگران شکسته شده و دور انداخته شده است.
منطقه‌ی دریاچه‌ی خشک شده‌ی اوتا، محلی است که چندین فسیل دایناسور، ببرهای دندان بلند و ماموت در آن کشف شده است. چندین نقطه شناسایی شده که در آن هزاران فسیل یا آثار آنها به خوبی حفظ شده‌اند. موزه دیرینه‌شناسی اوتا خود به تنهایی دارای ۶۰ اسکلت کامل دایناسور است.
جالب است بدانید، بعد از کشف اسکلت اسب ۱۶ هزار ساله آن را به دلیل همکاری این زوج، اسب هیل (نام خانوادگی زوج) نامیدند.
منبع: thevintagenews.com
