بیشتر افرادی که آرزوی مهاجرت از شهرهای شلوغ به روستاها را در ذهن می‌پروانند، یک دلیل مشترک برای تحقق نیافتن آرزوی خود دارند؛ اگر از شهر برویم از چه راهی کسب درآمد کنیم؟ این یک واقعیت است که بسیاری افراد شرایط لازم را ندارند اما شاید بومگردی راهکار مناسبی برای این دسته از افراد باشد. راحله احمدی با هدف ساخت و توسعه‌ی اقامتگاه بومگردی به روستایی در استان محل تولدش مهاجرت کرد و حالا از تصمیم خود خوشنود است.
چند سالی است که شاهد رشد اقامتگاه‌های بومگردی هستیم و حتی برخی شرکت‌های بزرگ هم به این بازار نوظهور وارد شده‌اند. سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در آخرین گزارش خود اعلام کرد نزدیک به ۷۰۰ اقامتگاه بومگردی در کشور راه‌اندازی شده است و تعداد پیش‌بینی شده طبق برنامه‌ریزی‌ها در حدود ۲۰۰۰ اقامتگاه است.
دل کندن از تهران برای زندگی در روستای ساسنگ
روستایی به نام ساسنگ در فاصله‌ی ۲۱ کیلومتری شهر مینودشت در استان گلستان واقع شده است. حدود ۳۰۰ خانوار در این روستا زندگی می‌کنند و بیشتر ساکنان آن در گذشته به کارهای مرتبط با پارچه و ابریشم مشغول بودند که متاسفانه این روش کسب درآمد حالا کم‌رنگ شده است. امید در مردم روستا دوباره زنده شده است چون اولین اقامتگاه بومگردی در این روستا راه‌اندازی شد و حضور گردشگران می‌تواند دوباره به صنعت قدیمی روستا رونق دهد.
راحله احمدی پس از تحصیل در رشته محیط زیست در یک شرکت ساخت مترو مشغول به کار شد. او پس از سال‌ها زندگی در تهران تصمیم گرفت به یک روستا مهاجرت کند و از زندگی کارمندی فاصله بگیرد. خانم احمدی پس از بررسی روستاهای مختلف، ساسنگ را انتخاب می‌کند و اقامتگاه بومگردی خودش را می‌سازد.
حالا او صاحب دو ساختمان مجزا با هفت اتاق است که در میان جنگل‌های هیرکانی ساخته شده‌اند. ساخت این اقامتگاه کار آسانی نبود. ساخت این بنا حدود یک سال و نیم طول کشید و البته که او برای اجاره خانه، خرید زمین و راه‌اندازی اقامتگاه با مشکلات متعددی روبرو شد. کارکنان اصلی این اقامتگاه زنان هستند چون خانم احمدی از ابتدا تصمیم گرفته بود از زنان روستایی حمایت کند.
مشکلات او محدود به ساخت و شروع کار اقامتگاه نبود، اهالی روستا وقتی یک زن تازه‌وارد را دیدند، به راحتی نمی‌توانستند این موضوع را بپذیرند اما به مرور زمان و با پشتکار، خانم احمدی توانست خودش را ثابت کند. او توانست اهالی روستا را به این باور برساند که با رونق گرفتن اقامتگاه، درآمد خودشان هم افزایش پیدا می‌کند. حالا اهالی روستا می‌خواهند اقامتگاه بسازند و گویا جانی دوباره به اهالی این روستا دمیده شده است.
راحله احمدی می‌گوید:
در روزهایی که اقامتگاه ۲۵ نفری پر میشود، گردشگران را به خانه‌ی اهالی روستا می‌فرستیم تا آن‌ها هم از این راه کسب درآمد کنند. گردشگران را با تورهای پیاده‌روی به اطراف روستا می‌بریم و پروژه‌های گردشگری در حال اجرا را به آن‌ها نشان می‌دهیم.
آیا شما هم حاضر هستید زندگی شهری خود را ترک کنید و در روستایی سنتی و در دل جنگل زندگی کنید؟ آیا شما هم موافق هستید که چنین ریسکی، اراده‌ای فولادین می‌خواهد؟ اصلا طرفدار اقامتگاه‌های بومگردی هستید؟
منبع: ifpnews.com
