مانند تمام مردم دنیا، بومیان گرینلند نیز برای مسیریابی در خط ساحلی ناهموار منطقه نقشه هایی تهیه نموده اند، اما این نقشه ها برخلاف موارد مشابه خود که روی کاغذ ترسیم می شوند، بر روی چوب حکاکی شده اند تا در تاریکی نیز بتوان آنها را به کمک حس لامسه خواند! این نقشه ها که معمولا از چوب های آب آورده تهیه می شدند، برجستگی های خط ساحلی را بصورتی پیوسته در هر دو طرف خود به نمایش می گذارند. در تراش این برجستگی ها به میزان زیادی اغراق می شده تا به کاربران اجازه دهد که کاملا بر اساس احساس خود مسیریابی کنند. ناخدای کشتی این نقشه را زیر لایه ی دوم دستکش خود نگه داشته و با انگشتان خود الگوهای خط ساحلی را تشخیص می داده است. جنس چوبی نقشه ها به آنها خاصیت شناوری داده و بدین ترتیب اگر تصادفی داخل آب می افتادند امکان بازیابی آسان آنها همواره وجود داشته است.
در تصویر زیر، سه نقشه ی چوبی نشان داده شده اند که سفر از Sermiligaaq به Kangertittivatsiaq را در خط ساحلی شرقی گرینلند امکان پذیر می ساخته اند. نقشه ی راستی جزایری که در امتداد خط ساحلی قرار گرفته اند را نشان می دهد، در حالیکه نقشه ی وسطی گویای سرزمین اصلی است که از یک سمت قطعه و بصورت دورتادوری خوانده می شده است. نقشه ی سمت چپ نیز مجمع الجزایر بین Sermiligaaq و آب دره ی Kangertittivatsiaq را نمایش می دهد.
به شکل شگفت آوری اطلاعات اندکی در مورد این نقشه ها به صورت آنلاین موجود است. به عنوان مثال، ما نمی دانیم که بومی ها این نقشه ها را در زبان اصلی خود چه می نامیده اند.
این نقشه ها در سال های 1880 توسط گوستاو هلم که رهبری سفری اکتشافی به خط ساحلی Ammassalik در نواحی شرقی گرینلند را به عهده داشت، شناسایی شدند؛ جایی که او با جوامع بومی گرینلند دیدار کرد. یکی از این افراد بومی به گوستاو نزدیک شده و سه نقشه ی چوبی به او فروخت. وقتی گوستاو از سفر بازگشت این نقشه ها را به موزه ملی دانمارک در کپنهاک اهدا نمود. امروز این نقشه ها در موزه ی ملی گرینلند در نوک Nuuk نگهداری می شوند.
منبع : amusingplanet
